dworski I
należący do świty, orszaku księcia lub magnata
Ja sam lat dziesięć byłem dworskim Wojewody, Ojca Podkomorzego, Mościwego Pana (I) A zwierzę nie mające kłów, rogów, pazurów Zostawiano dla płatnych sług i dworskich ciurów (I) Jest to jak lokaj Niemiec we dworskiej żałobie (II) Nad głowami Sokoły i Orłowie dzicy, Żyjący z pańskich stołów dworscy zausznicy (IV). W konopiach człowiek dworski, uchodząc kańczuka Lub pięści, siedzi cicho, aż się pan wyfuka (VI). W pustym folwarku ledwie wynalazł dwie babie, Od których słyszy, że pan i dworska drużyna Ruszyli tłumnie, zbrojnie - drogą do Dobrzyna (VI).
Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Człowiek pracujący ↔ Zajęcia i zawody ↔ Różne zajęcia i zawody